Deelnemers in mijn trainingen, ongeacht op welk leider-level ze zitten, worstelen geregeld met “lastige karakters” in hun omgeving. Er zijn dan veel vragen over hoe je er mee om moet gaan. Of ik misschien een manier weet hoe ze er vanaf komen. Letterlijk! 

Maar, hoe ontstaan lastige karakters eigenlijk? Ik geloof niet dat lastige karakters echt bestaan. Of zijn sommige mensen nou eenmaal écht zo? In deze blog ga ik het niet met jullie hebben over voorkeursgedrag en de daarbij behorende profielen. Soms doet een werknemer namelijk echt onmogelijk. Toch?

Nee, ik denk dat alles om je heen door jezelf wordt gecreëerd. Dus ook lastige karakters. Zeker een werknemer die zich onmogelijk opstelt. Niet mee eens? Niet erg. Ik nodig je graag eens uit voor een gesprek daarover, dan kijken we of je mij op andere gedachten kunt brengen. Of je leest even verder 😉

Knuppelend en Knuffelend leiderschap. 

De wereld om ons heen is in de afgelopen 5 à 10 jaar gigantisch veranderd, en veranderd nog steeds in een razend tempo. Dit heeft een waanzinnige impact op leiding geven. Motiveren, delegeren, instrueren, communiceren. Het lijkt wel alsof we allemaal een andere taal zijn gaan spreken. Ja, soms is dat natuurlijk echt letterlijk zo. Maar dat hoeft geen lastige karakters te creëren. 

In de maatschappij van dit moment werkt de traditionele leiderschap stijl niet meer. De tijd van “ik ben de baas dus jij moet doen wat ik zeg” is echt enorm voorbij. Jammer genoeg kom ik deze stijl nog steeds heel veel tegen. En het maakt niet uit wat de leeftijd van de deelnemer is. Deze heeft het gedrag namelijk afgekeken en weet dus niet beter. Ik noem het knuppelend leiderschap.

Maar ik zie ook het andere uiterste. Leidinggevenden die niet dúrven. Ze kijken weg van gedrag dat eigenlijk niet (meer) door de beugel kan. Sommige leiders knuppelen teveel, en anderen knuffelen teveel. Dat lost niks op. De kunst is dus om te leren hoe je beide net voldoende kan inzetten.

Knuppelend leiderschap is strikt, duidelijk en kraakhelder en een beetje dwingend. Maar met weinig gevoel en aandacht voor de mens achter de medewerker. Werk gaat namelijk voor op relatie. Het is een efficiënte manier van aansturen door de hoge mate van instructies en taken die worden verdeeld door de leidinggevende. 

Knuffelend leiderschap is wat meer liefdevol en geduldig, je staat open voor zienswijzen van anderen en er is veel tijd en aandacht voor de mens achter de medewerker. Je bent vooral gericht op het werkgeluk van je team en doet er alles aan om dat te faciliteren. Iemand heeft zich niet voorbereid op jouw meeting? Iemand heeft zijn veiligheidsbril niet op omdat het te warm is? Iemand heeft iets niet gedaan, terwijl je het hem nog zo had gevraagd. Ach, kan allemaal gebeuren toch? Zolang iedereen maar blij is en in z’n kracht staat.

Maar…

Overdreven knuppelen zorgt dat mensen op je afhaken. Ze gaan zich niet meer ten volle durven/willen geven. Erger nog, ze zetten geen stap verder uit eigen beweging. Je creëert makke lammetjes. Lammetjes die niks meer durven zeggen maar achter je rug om de kantjes eraf lopen. 

En overdreven knuffelen zorgt dat jij uiteindelijk al het werk loopt te doen. Allen moet controleren. Iedereen achter z’n gat aan moet lopen. Of dat ze alleen luisteren als je erbij bent, maar zodra je je rug keert… 

Dus, teveel van het goede is fout.

Ik wil afsluiten met de conclusie dat lastige karakters dus niet bestaan. Ze zijn een resultaat van overdreven knuppelen of overdreven knuffelen.

Wil je meer weten? Of heb jij een erfenis van je voorganger en heb je echt geen idee hoe je het tij bij diegene kunt keren? Laat van je horen op deze post of stuur ons een whatsapp!